Słowiński Park Narodowy

W zakamarkach Słowińskiego Parku Narodowego kryje się niezwykłe oblicze polskiej przyrody. Urokiem tego miejsca jest nie tylko bogata fauna i flora, ale przede wszystkim mozaikowatość terenu i specyficzny klimat. W Parku roztacza się widok dzikiej przyrody, przymorskich jezior, otaczających je lasów, bagien, torfowisk oraz łąk. W pasie nadmorskim zaobserwować można piękno piaszczystego ekosystemu oraz różnorodność form powstałych na skutek eolicznej działalności. Jest to pas mierzei słynny w Europie z unikatowych wydm ruchomych.

Pomiędzy dwoma największymi jeziorami Parku znajdują się jeziora Dołgie Małe oraz Dołgie Duże. Dołgie Małe sukcesywnie przechodzi zmiany troficzne. Jezioro posiada urokliwy wygląd, otoczone jest bażynowym borem sosnowym Zmienny poziom wód jeziora powoduje zalewanie gruntów lasu, tworząc mokradłowy krajobraz. Wzdłuż linii brzegowej jeziora bytują bobry, o czym świadczą zgryzy na pniach rosnących tam drzew. Siedliska tych małych ssaków występują w różnych częściach SPN, również nad jeziorem Dołgie Duże, gdzie zbudowane jest największe w Parku żeremie (siedlisko bobrów).

Wydmy Słowińskiego Parku Narodowego to fenomen natury Polskiej przyrody. Wysokie na ponad 40 m piaszczyste wzniesienia wzbudzają ogromne wrażenie. Pas Mierzei ciągnie się od ujścia Łupawy do miejscowości Łeba (35 km). Wśród wydm udostępnianych turystycznie znajdują się dwie największe: wydma Łącka i wydma Czołpińska, przez które biegnie czerwony szlak. Łącka jest barchanem, młodą nadal wędrującą wydmą. Cechuje ją typowo pustynny krajobraz - naga, piaszczysta, momentami stromą górą. Brak roślinności ułatwia przesuwanie się wydm. Proces eoliczny najintensywniej (3,5 -10 m/rok) występuje we wschodniej część Mierzei Łebskiej, na zachód od wydmy Łąckiej. „Wydmy ruchome” to nic innego jak efekt działalności wiatru. Porwane przez wiatr ziarna piasku zatrzymują się w momencie napotkania przeszkody, którymi często są ostańce deflacyjne lub wilgotne podłoże. Tworzą się wówczas rozmaite formy. Proces ten ma nieprzerywalny charakter. Kształt wydm ulega ciągłym zmianom, zwłaszcza w momentach sztormowych wiatrów, dlatego ze względu na swoją niejednostajność stanowi tak dużą atrakcję. Łagodniejsze działania zachodzą na wydmie Czołpińskiej. Wydma jest porośnięta roślinnością trawiastą głównie piaskownicą zwyczajną, wydmuchrzycą nadmorską, szczotlichą siwą, turzycą piaskową oraz kostrzewą czerwoną. Ma ona charakter pustynno-stepowy, jest bardziej pagórkowata niż wydma Łącka. Na wydmie Czołpińskiej wyraźnie widać jak roślinność walczy z przesuwającym się piaskiem. Z jednej strony zasypane drzewa poddają się całkowicie wydmie, z drugiej drobna roślinność ogranicza ruch piasku, co skutkuje jej dalszym zarastaniem (sukcesji).
Najcenniejszymi gatunkami flory Słowińskiego Parku Narodowego są: malina moroszka z siedliskiem w okolicach Kluk; mikołajek nadmorski - skoncentrowany w zachodniej części Parku; woskownica europejska - w pasie wybrzeża morskiego; bagno, rosiczka, żurawina błotna, wrzosiec bagienny - zbiorowiska roślin torfowisk i bagien; storczyk, kuklik zwisły - obszary łąkowe.
W świecie fauny SPN dominują gryzonie i zwierzęta owadożerne. Do grupy ssaków najrzadszych należą gronostaje. Bardziej popularne i powszechne są sarny, jelenie szlachetne, dziki, zające i lisy.
W SPN udostępnionych jest 144, 3 km szlaków turystycznych oraz pięć ścieżek przyrodniczych. Czerwony szlak - "Nadmorski" jest rangi międzynarodowej, natomiast żółty - "Słowińców" ma zasięg regionalny i biegnie wzdłuż południowej granicy Parku. Krótszymi są szlaki zielone tzw. spacerowe i czarne-łącznikowe o charakterze lokalnym.
Atrakcjami turystycznymi SPN, prócz walorów przyrodniczych są tereny powojskowe zlokalizowane niedaleko miejscowości Czołpino oraz miejscowości Rąbka - „Wyrzutnia Rakiet Przeciwlotniczych”. Obszary te cieszą się dużym zainteresowaniem zwiedzających.     Dwie najwyższe wieże z panoramą Słowińskiego Parku Narodowego położone są na Wzgórzu Rowokół oraz w Czołpinie - Latarnia Morska. Wzgórze Rowokół jest najwyższym wzniesieniem w Parku - 115 m n.p.m. Na skutek działalności lądolodu powstał wał moren czołowych z kulminacją na Rowokole. Na wzgórze prowadzi niebieski szlak oraz ścieżka przyrodnicza. Z kolei Latarnia Morska znajduje się na najwyższej utrwalonej wydmie porośniętej wokół borem chrobotkowym, przez którą prowadzi niebieski szlak oraz ścieżka przyrodnicza "Światło latarni". Wieże udostępniane są w sezonie letnim, by móc podziwiać walory przyrodnicze oraz zapoznać się z strefowym układem zbiorowisk roślinnych.
Wartym odwiedzenia jest Muzeum w Smołdzinie oraz Filie Muzeum w Rąbce i Rowach, a także skansen w Klukach, ze względu na interesujące ekspozycje dotyczące dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego Parku.
Sezonowo istnieje możliwość przewozów pasażerskich kolejką, wózkami typu melex oraz statkiem po j. Łebsko w ramach dodatkowych atrakcji turystycznych.

O wyjątkowości tego miejsca świadczy włączenie przez UNESCO Słowińskiego Parku Narodowego do Światowego Rezerwatu Biosfery, obecność na liście terenów chronionych konwencją RAMSAR "O obszarach wodno - błotnych mających międzynarodowe znaczenie, zwłaszcza dla środowiska ptaków wodnych" oraz funkcjonowanie w systemie Europejskiej Sieci Natura 2000, w ramach której odbywa się utrzymanie różnorodności biologicznej oraz zrównoważone wykorzystanie jej elementów.
Słowiński Park Narodowy jest trzecim co do wielkości parkiem w Polsce, jego powierzchnia wynosi 32 744 ha. Ochronie podlega: pas Morza Bałtyckiego, pas Mierzei Łebskiej, wody lądowe - 4 jeziora, ( Łebsko, Gardno, Dołgie Małe, Dołgie Duże), 3 rzeki wraz z licznymi dopływami - Łeba oraz Pustynka uchodzące do J. Łebsko i Łupawa do J. Gardno oraz lasy z przewagą sosny oraz brzozy.
Łebsko (trzecie co do wielkości jezioro w Polsce) i Gardno ( z wyspą kamienną w jego obrębie), są płytkimi zbiornikami, porośnięte szuwarem i oczeretem. Duża powierzchnia jeziora oraz silne stałe wiatry sprzyjają uprawianiu żeglarstwa na wyznaczonych akwenach. Gardno i Łebsko stanowią cenną ostoję ptaków ( Klukowe Lęgi, Gackie Lęgi, Żarnowskie Lęgi - j. Łebsko; Gardzieńskie Lęgi - j. Gardno), dzięki czemu w okresie lęgowym można zaobserwować zbiorowiska rzadkich gatunków: czajkę, biegusa zmiennego, kulika wielkiego, rycyka, śmieszkę, krzyżówkę, ohara, płaskonosa, bielika i inne - j. Łebsko; perkoza dwuczubego, łyskę, trzciniaka, trzcinniczkę, rokitniczki, potrzosa, brzęczkę i inne – j. Gardno.